Rozdział 13

            Następnego dnia wstała z ogromnym uśmiechem na twarzy. Wspomnienie wczorajszego wieczoru napawało ją szczęściem.

            Od wczoraj oficjalnie była dziewczyną Sergio Canalesa, co wprawiało ją w radość. Naprawdę zakochała się w tym chłopaku, mimo że nie znała go długo, bo raptem miesiąc. Była pewna, że i on czuje to samo względem niej. Zamierzała pielęgnować to uczucie i trwać w związku z nim, gdyż bardzo zależało jej na jego osobie i wiązała z nim poważne plany na przyszłość.

            Po odprawieniu porannej toalety zeszła na dół, by zjeść przygotowywane przy kuzyna śniadanie. Chciała także porozmawiać z nim i podzielić się swoim szczęściem. Nie miała okazji by zrobić to poprzedniego dnia. Sama wróciła późno, a Iker po wykańczającym meczu spał już w swojej sypialni.

 - Cześć braciszku – przywitała się z szerokim uśmiechem, jednocześnie całując go w policzek i siadając naprzeciw niego.

 - Cześć – odparł, spoglądając na nią z zaciekawieniem. – Dlaczego masz taki dobry humor? Wydarzyło się coś? – dopytywał.

 - Tak. Musimy porozmawiać – powiedziała niepewnie, sięgając po jedną z bułek zakupionych wcześniej w pobliskim sklepiku przez Casillasa. Trochę obawiała się powiedzenia o wszystkim piłkarzowi. Co prawda zawsze pochwalał jej przyjaźń z Canalesem, ale związek to już zupełnie inna sprawa i nie wiedziała, jak na nią zapatruje się bramkarz. W końcu uważał ją za swoją młodszą siostrę i różne rzeczy mogły strzelić mu do głowy. Postanowiła jednak opanować swoje nerwy i powiedzieć o wszystkim. – Powiem od razu. Jestem z Sergio – Iker, słysząc słowa Weroniki, zakrztusił się popijaną właśnie kawą.

 - Że co?! – wykrzyczał zaskoczony. – Z Canalesem? – dodał spokojniej.

 - Tak – odpowiedziała lakonicznie Lewandowska, spuszczając głowę, gdyż nie chciała patrzeć na ewentualny wybuch kuzyna. Jego reakcja jednak ogromnie zaskoczyła ją.

 - To świetnie – powiedział. – Cieszę się. Sergio to dobry chłopak – dodał. Brunetka podniosła wzrok i z zaskoczeniem spojrzała na mężczyznę. – Nie patrz tak na mnie. Naprawdę się cieszę. – zaśmiał się, widząc jej minę. – Co prawda będę musiał sobie z nim porozmawiać i postawić kilka warunków, ale nie martw się, nic mu nie zrobią – odparł, parskając śmiechem.

  - Dziękuję.

  - Za co? – zapytał zaciekawiony.

  - Za to, że jesteś moim kochanym braciszkiem – odparła ze śmiechem, podchodząc do niego i przytulając delikatnie.

 - Dobra, już dosyć tych czułości, bo muszę uciekać – przerwał Iker.

 - Jak to? Przecież dziś nie macie treningu.

 - Zapomniałem ci wczoraj powiedzieć. Muszę jechać do Barcelony. Dziś jest przeszczep Carlity – poinformował ją, a w jego głosie dało się usłyszeć nutkę smutku.

 - Rozumiem. Kiedy wrócisz?

 - Prawdopodobnie za trzy dni. Trener poszedł mi na rękę i dał kilka dni wolnego.

 - Wszystko będzie dobrze – powiedziała, ponownie go przytulając.

---

            Wszedł do dużego budynku szpitala onkologicznego w Barcelonie. Od razu udał się na piętro i do sali, w której leżała już jego ukochana, a o której poinformowała go w wiadomości wysłanej wcześniej. Gdy już znalazł się w pomieszczeniu, ujrzał leżącą na łóżku Sarę.

 - Nareszcie jesteś – usłyszał jej ciepły głos. Od razu podszedł do niej i czule pocałował. Ogromnie za nią tęsknił. Wierzył, że teraz już wszystko się ułoży, przeszczep się uda i siostra jego narzeczonej wyzdrowieje.

 - Jestem – odparł, odrywając się od jej ust.

 - Boję się, Iker – powiedziała Carbonero, a brunet zauważył łzy w jej czekoladowych oczach.

 - Będzie dobrze, na pewno – zapewnił ją, jednocześnie przytulając.

---

            Po skończonych zajęciach wróciła do willi Casillasa. Jako, że zakończyła je dziś wcześniej, postanowiła ugotować obiad i zaprosić na niego swojego chłopaka. Umówili się, że piłkarz przyjedzie o 14.oo, więc miała dwie godziny na przygotowanie posiłku. Nie była wybitną kucharką, więc zdecydowała się na zwykły makaron z sosem. Jako że oboje przepadali za włoską kuchnią, nie było to problemem.

            Od wykonywanej czynności oderwał ją dzwonek do drzwi. Zdziwiła się, gdyż do umówionej godziny pozostało jeszcze sporo czasu. Podeszła więc do brązowych drzwi wejściowych i pociągnęła za klamkę.

 - Mamo? Co ty tutaj robisz?

---

Przepraszam za tak długą nieobecność, ale nie byłam w stanie napisać niczego mając świadomość, że czeka na mnie praca maturalna. Teraz, kiedy w końcu ją skończyłam, mogłam dodać rozdział. Jest krótki, za co również przepraszam.

Teraz postaram się odzywać bardziej regularnie. Mam nadzieję, że nadal ktoś jest zainteresowany tą historią. Pozdrawiam :)