No puedo volar, si no están tus pasos...

 Paramore – The Only Exeption

Ostatnie dwie minuty meczu. Na tablicy widnieje wynik bezbramkowego remisu. Piłka znajduje się przy nogach gości, lecz nagle zostaje przechwycona przez Sergio Ramosa – obrońcę drużyny Królewskich. Podaje ją do swojego imiennika – Canalesa. Ten z kolei kieruje ją do Gonzalo Higuaina. Napastnikowi udaje się pokonać ostatniego z defensorów Nietoperzy i uzyskać pierwszą bramkę dzisiejszego spotkania. Na stadionie rozpoczyna się wrzawa. Kibice Los Blancos ze łzami w oczach cieszą się, że po raz kolejny mogą świętować zwycięstwo ukochanej drużyny. Real Madryt wygrywa z Valencią jeden do zera.

---

Weronika:

        Mając na sobie białą koszulkę z nazwiskiem mego ulubionego, byłego już, zawodnika Królewskich – Zidane’a, i biały szalik z nazwą i herbem klubu, stałam na stadionowym parkingu czekając na kuzyna. Przed chwilą zakończył się mecz jego drużyny. Po raz pierwszy byłam obecna na spotkaniu, w którym brał udział. Było to niesamowite uczucie. Widząc cudowne obrony Ikera byłam bardzo dumna z bycia jego krewną. Od dziecka był moim idolem. Imponowała mi jego pracowitość i wytrwałość w dążeniu do obranego przez siebie celu. Dzięki temu zaszedł tak daleko. Jest bramkarzem wielkiego Realu Madryt, reprezentacji Hiszpanii, Mistrzem Europy, Świata i najlepszym piłkarzem na swej pozycji.

        Z racji długiego oczekiwania i wielkiego zmęczenia spowodowanego kibicowaniem zaczęłam się niecierpliwić. Piłkarze jeden za drugim zaczęli wychodzić ze stadionu, a Ikera jak nie było, tak nie było. Irytowało mnie to, gdyż na jutro przypadał pierwszy dzień moich studiów, a nie chciałabym spóźnić się na żadne z zajęć. Na szczęście po upływie kolejnych pięciu minut Iker wyszedł z Bernabeu w towarzystwie dwóch mężczyzn. Całą trójką podeszli do mnie.

        - Cześć siostrzyczko – zwrócił się do mnie uśmiechnięty Casillas, obejmując ramieniem.

        - Gratuluję zwycięstwa – odparłam.

        - Dzięki – poruszył charakterystycznie brwiami. – Przedstawiam ci moich kumpli. To jest Xabi Alosno – powiedział, wskazując na mężczyznę w jego wieku. – A to Sergio Canales – wskazał na drugiego. – To jest moja kuzyneczka, Weronika. Przez jakiś czas będzie u mnie mieszkać – powiedział, a ja z uśmiechem przyjrzałam się lepiej przyjaciołom kuzyna. Xabi był wysokim blondynem o brązowych oczach w wieku zbliżonym do Ikera. Jego twarz pokryta była gęstym, rudawym zarostem. Sergio również był wysoki. Jego dłuższe, blond włosy były całkowicie zmierzwione. Moją uwagę przykuły jednak jego oczy. Głębokie tęczówki w kolorze nieba.

        Po kilku minutach rozmowy na temat dzisiejszego meczu wraz z kuzynem wsiadłam do jego auta i udaliśmy się do jego domu.

        - O której zaczynasz zajęcia? – spytał mnie, nie odrywając wzroku od jezdni.

        - O 10.00 – odparłam.

        - Odwiozę cię – zaproponował. – O 11.00 zaczynam trening, więc podrzucę cię – dokończył.

        - Dobrze – zgodziłam się.

        - A więc o 9.00 widzę cię gotową na dole – zarządził i puścił mi oczko w momencie, kiedy podjechaliśmy na podjazd jego willi.

        - Tak jest, tatuśku – zaśmiałam się, a Iker tylko śmiesznie zmarszczył brwi, co wywołało u mnie jeszcze większą salwę śmiechu. To będzie naprawdę udany okres…

---

Wysoki blondyn wszedł do swego przestronnego domu. Był wykończony po dzisiejszym wyczerpującym meczu, dlatego jedyne, o czym marzył, było pocałowanie dzieci na dobranoc, szybki prysznic i przytulenie się do żony. Jakież było jego zdziwienie, gdy wchodząc do salonu zauważył gosposię, a jednocześnie opiekunkę dzieci, sprzątającą zabawki.

- Cande, co tutaj robisz? Przecież powinnaś skończyć pracę o 18.00 – Candelaria była ich gosposią, odkąd zamieszkali w Madrycie. W przeszłości opiekowała się młodszą siostrą pani Alonso. Miła, starsza kobieta, lubiąca swoją pracę, jak i pracodawców. Xabi i jego żona mieli do niej pełne zaufanie, a dzieci uwielbiały spędzać czas z miłą staruszką.

- Tak, ale pańska żona prosiła mnie, abym została z dziećmi, dopóki pan nie wróci, gdyż musi załatwić jakąś pilną sprawę – odpowiedziała.

- O której wyszła?

- Coś koło 18.00. Zbierałam się już do wyjścia. – Xabi spojrzał na brązowy zegar wiszący w pomieszczeniu. Było już grubo po 22.00. Zastanawiał się, gdzie podziewa się brunetka. Postanowił zapytać o to pracownicę.

- Wspominała może, gdzie się wybiera, albo o której wróci? – zapytał z nadzieją.

- Niestety nie.

- Rozumiem – odpowiedział wyraźnie zawiedziony. – Możesz już wracać do domu. Zajmę się wszystkim. I dziękuję, że zostałaś dużej – powiedział, posyłając starszej kobiecie delikatny uśmiech.

- Ależ nie ma pan za co dziękować. Uwielbiam zajmować się państwa dziećmi i zawsze, jeśli będzie taka potrzeba, zostanę dłużej – odpowiedziała, zakładając płaszcz i torebkę. – Dobranoc.

        - Dobranoc – odpowiedział, zamykając drzwi.

        Od razu skierował się do pokoju dzieci, które smacznie spały. Najpierw podszedł do łóżka trzyletniego Jontxu. Przykrył go, gdyż chłopiec zrzucił kołdrę na podłogę, a następnie pocałował go delikatnie w czoło. Pogłaskał go po dłuższych włoskach i skierował swoje kroki w stronę łóżeczka, w którym spała Ana. Podniósł lalkę, która leżała na ziemi, zrzucona przez jego córkę, i położył ją obok dziewczynki. Następnie odgarnął jej grzywkę opadającą na czółko i pocałował w nie.

        Ana była słodką dwulatką o brązowych włosach i zielonych oczach. Urodę, jak i charakter odziedziczyła po mamie. Była uparta i zawsze chciała postawić na swoim. Lubiła być w centrum uwagi.

Jontxu natomiast był całkowitym przeciwieństwem siostry. Miał włosy w kolorze ciemnego blondu i czekoladowe oczy. Przypominał swojego ojca. Był spokojny i nieco wstydliwy.

        Blondyn wychodząc z pokoju dzieci zgasił małą lampkę stojącą na komodzie i zamknął delikatnie drzwi. Następnie wszedł do łazienki znajdującej się w sypialni i wziął prysznic. Po odprężającej kąpieli i odgonieniu zmęczenia postanowił zadzwonić do Nagore.  Wziął w ręce telefon i wybrał dziesięciocyfrowy  dobrze sobie znany ciąg cyfr. Przyłożył aparat do ucha i czekał, aż usłyszy głos żony. Niestety, po trzech sygnałach usłyszał automatyczną sekretarkę. Odłożył telefon nie zostawiając wiadomości na poczcie głosowej gdyż dobrze wiedział, że kobieta i tak jej nie odsłucha. Postanowił na nią poczekać. Wziął pierwszą lepszą książkę leżącą na biblioteczce, ułożył się na małżeńskim łóżku i zaczął czytać, lecz po kilku minutach zmęczenie znowu dało mu się we znaki i zasnął.

---

No to mamy pierwszy rozdział. Długo, wiem, ale nie mogłam się zabrać na dodanie go. Cały czas coś mi się w nim nie podobało i przechodził kilka poprawek, ale w końcu uznałam, że nie będę go dalej poprawiać, bo stanie się jeszcze gorszy... Sama nie wiem, czy jestem z niego zadowolona. Jeśli tak, to bardziej z drugiej części... Dzisiaj postaram się wziąć za rozdział drugi. Może napiszę go w całości, a może  połowie. Zobaczymy. Nie powiem, kiedy się ukaże, bo ze mną nigdy nic nie wiadomo... Osoby chętne do informowania niech zgłaszają się  komentarzach lub na GG xD Pozdrawiam :)