Rozdział 2

              Drugi dzień października. Początek roku akademickiego i pierwszy dzień Weroniki jako studentki. Dziś miała po raz pierwszy odwiedzić nową szkołę i rozpocząć zajęcia na wybranym przez siebie kierunku – psychologii. Nie znała nikogo ze swoich przyszłych kolegów z roku. Nie była na żadnym ze spotkań integracyjnych, gdyż dopiero niedawno przybyła do Madrytu. Odczuwała ogromny stres, ale wierzyła, że sobie poradzi.

 - Weronika! – Iker wpadł jak burza do jadalni, w której spożywała śniadanie. – Przepraszam cię, ale nie mogę zawieźć cię na Uniwersytet – poinformował ją ze zbolałą miną. – Dzwonili do mnie z Valdebebas i kazali jak najszybciej się tam wstawić. Ale nie martw się, zaraz ci kogoś załatwię i ktoś cię podwiezie. Powodzenia – podszedł do niej, pocałował w policzek i szybko wybiegł z domu.

 - Cały Iker – mruknęła pod nosem Sara, narzeczona Ikera i uśmiechnęła się do kuzynki ukochanego. – Ja tez muszę jechać już do studia. Trzymaj się i powodzenia – pomachała jej na pożegnanie i wyszła równie szybko jak brunet.

 - Wariaci – skwitowała ze śmiechem dziewiętnastolatka i poszła do swojej sypialni spakować potrzebne rzeczy. Po dziesięciu minutach usłyszała dzwonek do drzwi. Domyśliła się, że to ktoś przysłany przez Ikera. Zeszła po schodach, podeszła do drzwi i otworzyła je. Za nimi ujrzała niebieskookiego blondyna, którego poznała dzień wcześniej.

 - Cześć – przywitał się z nią, uśmiechając wesoło. – Iker poprosił mnie, abym zawiózł Cię do szkoły. Pamiętasz mnie? – chłopak od razu zaczął gadać jak najęty. Domyśliła się, że musi być bardzo radosnym i otwartym człowiekiem.

 - Jasne, że cię pamiętam. Cześć – uśmiechnęła się do niego równie szeroko.

 - Jesteś gotowa?

 - Pewnie. Możemy iść – odparła.  – I dziękuję ci, że mi pomagasz.

 - Nie ma za co. I tak nie mam nic do roboty, a tak przynajmniej mogę poznać kogoś nowego – powiedział wesoło,  a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

Po chwili siedzieli już w samochodzie i jechali w stronę centrum miasta.

 - Co będziesz studiować? – zapytał blondyn.

 - Psychologię – odparła z uśmiechem. – Zawsze interesowali mnie ludzi i chciałam im pomagać. Po skończeniu tych studiów będę miała ku temu okazję.

 - Rozumiem.

 - A ty tylko grasz, czy również studiujesz? – spytała, spoglądając na niego.

 - Tylko gram. Nie mam czasu na studia. Zresztą, nigdy nie byłem wybitnym uczniem, bo cały swój czas poświęcałem piłce – odpowiedział, a Weronika w jego oczach zauważyła błysk.

 - Jesteśmy na miejscu. O której kończysz zajęcia? – spytał, gdy brunetka chciała mu podziękować.

 - O 15.oo.

 - To wpadnę po ciebie.

 - Ale nie musisz…

 - Ale przyjadę – przerwał w pół zdania. – A później zabiorę Cię na lody. I nie przyjmuję odmowy.

 - No dobrze. A więc dziękuję – powiedziała, uśmiechając się do niego i wyszła z samochodu. 

---

            

              Wysoka, elegancka szatynka weszła do wysokiego budynku jednej z największych hiszpańskich telewizji. Uwielbiała to miejsce, jak i swoją pracę. Dziennikarstwo od zawsze było jej pasją, a możliwość połączenia go ze swoim drugim hobby – sportem – dawało jej ogromną radość. Cieszyła się, że udało jej się znaleźć tak dobrą pracę, przynoszącą jej satysfakcję, a także dochody. To zajęcie przyniosło jej coś jeszcze, może najważniejsze – miłość. Dzięki swojej pracy poznała Ikera i od tego momentu całe jej dotychczasowe życie obróciło się o 180 stopni. Poznała go podczas jednego z wywiadów, kiedy zaczynała karierę jako dziennikarka sportowa. Od razu rzucono ją na głęboką wodę i wysłano na mecz Realu Madryt na własnym stadionie. Miała przeprowadzić wywiad z bohaterem meczy, a że Iker zaprezentował się niesamowicie i pokazał swoją wyjątkowe umiejętności, to z nim rozmawiała. Od razu jej się spodobał. Głębokie, brązowe oczy, szeroki uśmiech i  wesołe uosobienie. I dziecięca radość bijąca z jego twarzy po wygranym meczu. Ona też od razu zwróciła jego uwagę. Nieśmiały uśmiech i cudowne, zielone oczy. Skromności i delikatność – właśnie tym ujęła go panna Carbonero. Z biegiem czasu oboje przyznają, że była to miłość od pierwszego wejrzenia.

            Weszła do swojego gabinetu i usiadła za biurkiem. Spojrzała na kalendarz i sprawdziła zadania na dzisiejszy dzień. Otworzyła komputer i zaczęła przeglądać materiały potrzebne do dzisiejszego programu. Po chwili usłyszała dźwięk swojej komórki. Spojrzała na wyświetlacz i przeraziła się. Zawsze gdy na wyświetlaczu pojawiał się napis „mama” działo się coś złego. Rodzicielka nigdy nie dzwoniła do niej z dobrymi wieściami, dlatego domyślała się, że dziś nie jest inaczej.

 - Cześć mamo – powiedziała do słuchawki próbując opanować drżenie głosu.

 - Kochanie, przyjedź szybko do Barcelony… - podała jej lakoniczną wiadomość matka.

 - Dobrze. Przyjadę jak najszybciej się da – odparła i szybko wyszła z biura. Podeszła do sekretarki i kazała jej odwołać wszystkie spotkania, lub znaleźć zastępstwo. Następnie szybko wybiegła z biura.

---

           Nareszcie go dodałam. Wiem, że długo, ale u mnie niestety to normalne. Nie będę obiecywała, że trójka pojawi się szybciej, bo zapewne nie dotrzymam słowa... Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodoba. Jest krótki, i to nie zadowala mnie, ale co do treści, to chyba jest OK. Przepraszam za błędy, jeśli jakieś się pojawiły. Sprawdzałam, ale mogłam nie wszystko zauważyć. Pozdrawiam :)