Rozdział 3

           Niewysoka brunetka weszła do dużego budynku Uniwersytetu Madryckiego i od razu udała się do sekretariatu, by załatwić wszelkie niezbędne formalności. Następnie skierowała się do Sali, w której miały odbyć się jej zajęcia. Weszła do dużego pomieszczenia, w którym znajdowało się już kilka osób. Na uczelnie przybyła wcześniej, gdyż nie chciała się spóźnić. Do rozpoczęcia pierwszych zajęć miała jeszcze 20 minut. Usiadł na jednym z wolnych miejsc, po środku sali i zagłębiła się w lekturze. Ze skupienia wyrwał ją kobiecy głos obok:

 - Dostałaś SMS-a – poinformowała ją brązowooka szatynka siedząca obok. Weronika sięgnęła po telefon i odczytała wiadomość: „Pamiętaj, będę o 15.oo. Powodzenia. Sergio J”. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. Wymienili się z blondynem numerami jeszcze w samochodzie, ale nie sądziła, że odezwie się do niej.

 - Chłopak? – ponownie usłyszała glos dziewczyny siedzącej obok.

 - Nie. To kolega – odparła brunetka.

 - Rozumiem. Jestem Jimena – przedstawiła się.

 - A ja Weronika – odpowiedziała.

 - Witam wszystkich – usłyszały glos wykładowcy i skupiły się na jego słowach.

            Po dwóch godzinach zajęć nadeszła pora na przerwę. Weronika wraz z nowo poznaną koleżanka udała się do pobliskiej kawiarni.

 - Więc pochodzisz z Polski. U kogo się zatrzymałaś? – zapytała z zainteresowaniem szatynka.

 - Zamieszkałam u kuzyna.

 - Ja pochodzę z Tolosy. A tutaj zamieszkałam w starym mieszkaniu brata. Niedawno przeprowadził się razem z żoną i dziećmi do domu na przedmieściach i odstąpił mi mieszkanie. – opowiadała o sobie dziewczyna. Po wypiciu cappuccino i posileniu się słodkim ciastkiem udały się na dalsze zajęcia.

            Po skończeniu zajęć dziewczyny wyszły przed budynek uczelni.

 - Jak wracasz do domu? – spytała Weronika.

 - Mój brat powinien zaraz po mnie przyjechać. O , już jest – odpowiedziała widząc samochód brata. – Zaraz was sobie przedstawię. – powiedziała ze śmiechem.

 - Cześć siostra – Weronika usłyszała za plecami, odwróciła się i ujrzała Xabiego Alonso, przyjaciela jej kuzyna. – I cześć Weroniko. – przywitał się z nimi mężczyzna i uśmiechną szeroko.

 - Cześć – odpowiedziała brunetka.

 - Skąd się znacie? – spytała wyraźnie zainteresowana szatynka.

 - Weronika jest kuzynką Ikera. Poznałem ją po wczorajszym meczu. Gdybyś pojechała ze mną wczoraj, znałybyście się już wtedy. – odpowiedział. – Podwieźć cię? – blondyn zwrócił się do panny Lewandowskiej.

 - Nie, dzięki.  Canales miał po mnie przyjechać – odparła.

 - Młody? No OK. No to na razie – pożegnał się z nią Xabi.

 - Pa. Zdzwonimy się wieczorem. – powiedziała Jimena i pożegnała się z koleżanką pocałunkiem w policzek.

 - Pa – dziewczyna pomachała im na pożegnanie i ujrzawszy samochód Sergio udała się w jego stronę. 

 --- 

            Wysoka szatynka weszła do dużego budynku barcelońskiego szpitala i  od razu udała się do windy, wcisnęła guzik z cyfrą 4 i po dojechaniu skierowała się pod salę o numerze 214. Ujrzała tam swą bladą i zmęczoną matkę.

 - Co z Carlitą? – spytała wystraszona ze łzami w oczach.

 - Jej stan się pogorszył. Lekarze mówią, że to ostatni moment na przeszczep szpiku. Doktor Cortez zaraz powinien przyjść - powiedziała rodzicielka Sary i spojrzała w kierunku drzwi gabinetu lekarskiego. – Już idzie.

            Panna Carbonero od razu podbiegła do specjalisty i zapytała o stan zdrowia siostry.

 - Przeszczep jest konieczny. Trzeba jak najszybciej dokonać operacji.

 - Ale, czy mamy dawcę?

 - I tu jest problem. Nie znaleźliśmy jeszcze odpowiedniego dawcy. – odpowiedział jej mężczyzna.

 - A czy ja… Czy ja mogłabym zostać dawcą? – spytała łamiącym głosem Sara.

 - Musielibyśmy wykonać badania. Ale skoro jest pani siostrą małej, jest to możliwe. – odparł, a w Sarze odżyła nadzieja na uratowanie siostry. 

 - Kiedy możemy wykonać te badania? – tym razem pytanie zadała starsza z pań.

 - Choćby i jutro. A teraz przepraszam, ale muszę już iść. Do widzenia.

            Sara odwróciła się do swojej rodzicielki i poinformowała ją, że zostaje w Barcelonie.

 - Powinnaś zadzwonić do Ikera – poradziła jej matka.

 - Zaraz to zrobię – przyznała jej rację i udała się przed budynek, by zadzwonić do ukochanego. Wyjęła swój telefon i wybrała numer do Casillasa. Po dwóch sygnałach usłyszała ciepły głos mężczyzny.

 ~ Cześć kochanie. Coś się stało?

 - Tak. – odpowiedziała mu ze smutkiem. – Stan Carlity pogorszył się i musiałam przyjechać do Barcelony. Przeszczep jest konieczny i istniej prawdopodobieństwo, że to ja mogę zostać dawcą. Muszę zostać w Barcelonie na jakiś czas.

 ~ Rozumiem. Kiedy tylko będę mógł, przyjadę do ciebie. Trzymaj się i bądź dzielna. Kocham cię.

 - Ja ciebie też kocham, Iker.

 ~ Pozdrów ode mnie swoją mamę i małą.

 - Oczywiście. To… Do zobaczenia.

 ~ Pa.

--- 

No i mamy rozdział 3 ;) Szybko, jak na mnie. Mam nadzieję, że będę już dodawała w takim tempie, ale jak zawsze niczego nie obiecuję. 

Przepraszam za błędy, bo na pewno gdzieś się takie pojawiły, a nie mam już sił sprawdzać...

Piszcie opinie na temat rozdziału w komentarzach. Pozdrawiam :)