Rozdział 4

           Brunetka z uśmiechem podeszła do czarnego BMW Sergio.

 - Cześć – przywitał ją, ukazując zęby w szerokim uśmiechu.

 - Cześć ponownie – odpowiedziała z podobnym grymasem. – To gdzie mnie zabierasz? – spytała wyraźnie zainteresowana.

 - Do najlepszej lodziarni w mieście. Będziesz miała ogromny wybór pysznych smaków.

 - Nie jestem wymagająca, jeśli chodzi o lody. Czekoladowe mi wystarczą – wyznała, na co blondyn zaśmiał się.

 - No to jedziemy.

            Piłkarz otworzył samochodowe drzwi towarzyszce i ruchem ręki zaprosił ją do środka. Po tym jak dziewiętnastolatka weszła do pojazdu, ten obszedł go dookoła, wsiadł na swoje miejsce, odpalił i odjechał z uczelnianego parkingu. Jechali w ciszy, lecz z głośników słychać było ostre, rockowe brzmienia. Po 15 minutach byli na miejscu. Opuścili auto i udali się do małej kawiarenki o uroczej nazwie „Margarita”.

Po przekroczeniu progu wnętrze lokalu zachwyciło ją. Ściany w kolorach bieli i fioletu, ozdobione obrazami z malowniczymi widokami oraz małe wazoniki ze świerzymi kwiatkami. W tle słychać było spokojną muzykę. Idealne miejsce do zrelaksowania się po ciężkim dniu przy delektowaniu się smakołykami.

            Zajęli miejsce w rogu, odseparowani od reszty sali. Po tym, jak podszedł do nich kelner, zamówili dla siebie duże porcje lodów. Po chwili otrzymali swoje zamówienie i zaczęli jeść, a także zajęli się rozmową.

 - Dlaczego wybrałaś Madryt?  -zapytał z zainteresowaniem Canales.

 - Iker mnie do tego namówił. Zresztą, tęskniłam za nim – odparła, uśmiechając się szeroko. – Pyszne te lody – zauważyła dziewczyna.

 - Najlepsze w mieście – zaśmiał się chłopak, a dziewczyna zawtórowała mu.

- Odwieziesz mnie do domu? – spytała brunetka, gdy opuszczali już kawiarnie.

 - Właściwie to miałem nadzieję, że zgodzisz się na spacer po parku.

 - A więc chodźmy – zgodziła się, uśmiechając się do chłopaka.

            Niedługo potem byli już na miejscu. Przechadzali się po alejkach, wśród zielonych jeszcze drzew i rozmawiali. Rozmawiali o wszystkim, o dotychczasowym życiu, planach na przyszłość, zainteresowaniach. Sergio był wyraźnie zainteresowany osobą Weroniki. Zadawał jej wiele pytań, lecz mówił także o sobie.

            Dziewczyna dowiedziała się, że blondyn pochodzi z Santander. Opowiadał jej o sowim mieście, rodzicach i rodzeństwie. Z jego opowieści wywnioskować można było, że jest bardzo związany ze swoim młodszym rodzeństwem: 15-letnim Carlosem i 10-letnią Dulce. Mówił o swojej miłości do piłki nożnej. Zrozumiała wtedy, że piłka jest jego największą miłością i życiową pasją.

            Gdy wracali już do samochodu piłkarza dziewczyna usłyszała, że ktoś woła imię jej towarzysza. Odwróciła się w stronę dochodzącego głosu i ujrzała młodego bruneta idącego w ich stronę.

 - Cześć wam – przywitał się chłopak z szerokim uśmiechem i uścisnął rękę Sergio.

 - No cześć – odpowiedział mu blondyn. – Poznajcie się, to jest Weronika, siostra Ikera, a to mój kolega z klubu, Alvaro – powiedział, wskazując kolejno na każdego z nich.

 - Cześć, miło mi poznać – brunet wyciągnął rękę w stronę dziewczyny.

 - Mi także – odpowiedziała ściskając jego rękę.

 - Gdzie idziesz? – spytał blondyn przyjaciela.

 - Idę do rodziców. Moja siostra przypomniała sobie o rodzinie i postanowiła nas odwiedzić – odpowiedział ze śmiechem. – Dlatego nie pogadam z wami, bo mama znowu będzie marudziła, że jestem spóźnialski – dodał, udając smutną minkę, na co Weronika zaśmiała się. – To na razie.

 - Cześć – pożegnali się i  Alvaro udał się w swoją stronę, a Weronika i Sergio wsiedli do auta piłkarza. Po pół godzinie byli już pod domem Casillasa, na przedmieściach stolicy Hiszpanii.

 - Dziękuję ci za podwiezienie i mile spędzony dzień – powiedziała uśmiechnięta brunetka.

 - Ja również ci dziękuję i mam nadzieję, że uda nam się to kiedyś powtórzyć.

 - Na pewno. A teraz lecę. Pa.

 - Pa. – odpowiedział jej, gdy była już za drzwiami.

---

            Xabier wszedł do swojego domu po długim spacerze. Potrzebował chwili oddechu i odpoczynku, gdyż ostatnio brakowało mu tego. Problemy rodzinne, polegające na sypiącym się małżeństwie dobijały go. Nie wiedział, kiedy świat zaczął walić mu się na głowę. Przecież kiedyś było tak dobrze. Miał przy sobie wspaniałą kobietę, którą kochał do szaleństwa, która z czasem została jego żoną i która dała mu dwoje wspaniałych dzieci. Nie spostrzegł, kiedy coś się zmieniło. Gdy on zajęty był grą w piłkę w jego związku zaczęło dziać się coś złego.

            Gdy wszedł do salonu zobaczył Nagore bawiącą się z ich dziećmi. Była uśmiechnięta i radosna. I piękna, jak zawsze. Zrozumiał wtedy, że nie może tego stracić i że musi uratować tą miłość. Nie podda się i będzie walczył, choćby miał ponieść porażkę. 

---

            Czwarty rozdział dodany. Mam nadzieję, że spodoba się Wam. Proszę o opinie w komentarzach. Słowa krytyki jak najbardziej mile widziane. Pozdrawiam :)