Rozdział 5

            Weronika weszła do dużego domu swego kuzyna. Od razu udała się do salonu, gdyż stamtąd dochodziły do niej dźwięki włączonego telewizora i domyśliła się, że tam zastanie resztę domowników.

 - Cześć braciszku – przywitała się z nim, całując w policzek.

 - Cześć – odpowiedział z uśmiechem. – Jak było? – zapytał z zainteresowaniem.

 - W porządku.

 - Poznałaś kogoś?

 - Jedną dziewczynę. Ma na imię Jimena i okazało się, że jest siostrą twojego przyjaciela, Xabiego – odparła.

 - Ahh, tak… Xabi mówił mi kiedyś, że jego siostra będzie studiowała psychologię w Madrycie, ale nie skojarzyłem, że możecie uczyć się razem – przypomniał sobie. – A gdzie byłaś tak długo? Zapoznawałaś się z Jimeną?

 - Nie – zaprzeczyła. - Sergio zabrał mnie na lody.

 - Canales? – spytał ze zdziwieniem, na co dziewczyna przytaknęła. – Zaprzyjaźniliście się?

 - Można tak powiedzieć. Jest sympatyczny i wydaje się być w porządku.

 - I taki jest – odparł. - To dobry chłopak. I cholernie zdolny – brunetka uśmiechnęła się na to stwierdzenie.

 - Poznałam dzisiaj jeszcze jednego z twoich kolegów. Ma na imię Alvaro i  jest przyjacielem Sergio, ale niestety nie wiem, jak się nazywa…

 - To na pewno Morata – odpowiedział z przekonaniem. - Kolejny młody-zdolny. Mogą być z niego ludzie – dodał, na co oboje się zaśmiali.

 - A gdzie Sara? Nadal jest w pracy? – tym razem to Weronika zadała pytanie.

 - Nie – zaprzeczył. – Sara musiała pojechać do Barcelony. Stan jej siostry się pogorszył – poinformował ją Casillas, a Weronika zauważyła w jego orzechowych oczach smutek i zmartwienie.

 - Ale to coś poważnego?

 - Miejmy nadzieję, że nie… - odpowiedział jej, no co dziewczyna przytuliła się do niego.

 - Muszę zadzwonić do mamy – powiedziała po chwili, odsuwając się od kuzyna.

 - Jasne. Pozdrów ją ode mnie.

            Weronika wstała z kanapy i udała się na górę, do swojej sypialni. Od razu rzuciła się na łóżko, wyciągnęła telefon z kieszeni spodni i wykręciła numer to swojej rodzicielki. Po trzech sygnałach usłyszała w słuchawce głos pani Lewandowskiej.

 ~ Halo?

 - Cześć mamuś.

 ~ Witaj córeczko – odpowiedziała jej wyraźnie uradowana kobieta. – Co słychać? Jak ci tam jest? Jak po pierwszym dniu w nowej szkole? – zasypała ją pytaniami.

 - Powoli, mamuś. Zaraz wszystko ci opowiem – odparła ze śmiechem i zaczęła zdawać relację z jej dotychczasowego popytu w stolicy Hiszpanii. – A co u was? – zapytała, gdy zakończyła swoją opowieść.

 ~ Wszystko dobrze – odpowiedziała lakonicznie pani Maria, lecz Weronika usłyszała w jej głosie coś, co ją zaniepokoiło.

 - Mamuś, na pewno wszystko w porządku? Masz jakiś dziwny głos…

 ~ Tak, kochanie. Wszystko jest dobrze. Po prostu jestem zmęczona i troszeczkę posprzeczałam się z tatą. Ale nie martw się. Pogodzimy się i wszystko będzie dobrze.

 - No dobrze – odparła nie do końca przekonana Weronika. – A więc skoro tak, to pozdrów i ucałuj ode mnie tatę. Ja muszę już kończyć, bo jestem bardzo zmęczona.

 ~ Dobrze, córeczko. Kocham cię.

 - Ja ciebie też kocham. A! zapomniałaby. Iker was pozdrawia.

 ~ Dziękuję i jego też pozdrów.

 - Jasne. No to pa.

 ~ Pa.

 ---

            Xabier wszedł do sypialni i przy toaletce zobaczył swoją żonę. Uznał, że to odpowiedni moment, aby porozmawiać z nią na temat ich małżeństwa oraz o tym, gdzie spędziła ostatni wieczór. Podszedł do niej i pocałował ją w policzek, lecz ona nie zareagowała. Alonso odetchnął głęboko i postanowił rozpocząć rozmowę.

 - Mogę zadać ci pytanie? – zapytał z wahaniem.

 - Oczywiście.

 - Mogę wiedzieć, gdzie byłaś ostatniego wieczora? – spytał siląc się na obojętny ton, lecz gdy zauważył wzrok Nagore wiedział już, że ta rozmowa nie będzie miła i przyjemna.

 - Zamierzasz mnie teraz kontrolować? – spytała podnosząc głos. – Tyle czasu nie obchodziłam cię ja, ani nasze małżeństwo, a teraz udajesz przykładnego męża?

 - Nagore, nie krzycz, bo obudzisz dzieci.

 - Więc mnie nie denerwuj i nie prowokuj do tego – odpowiedziała z wyrzutem.

 - Chciałem tylko wiedzieć, co wczoraj robiłaś, nic więcej – ponowił pytanie lekko zdenerwowany.

 - A co zrobisz jeśli odpowiem ci, że byłam z kochankiem? – odpowiedziała, patrząc mu głęboko w oczy.

 - Nawet tak sobie nie żartuj.

 - A jeżeli nie żartuję? Jeżeli naprawdę mam kochanka i zdradzam cię od  jakiegoś czasu? – kontynuowała, krzycząc. Po tych słowach piłkarz odwrócił się i wyszedł z pokoju.

 - Idiota – powiedziała do siebie szatynka, a następnie położyła na łóżku chowając twarz w poduszkę i pozwalając łzom płynąć po swych policzkach.

            Xabier zszedł do salonu i usiadł na kanapie chowając twarz w dłoniach. To niemożliwe – myślał. Nagore nie mogłaby mi tego zrobić. Bił się z własnymi myślami i zastanawiał się, co ma teraz zrobić. Sięgnął po leżący na stoliku telefon i wybrał numer do swojego przyjaciela.

 - Iker, mogę do ciebie przyjechać? Mam poważny problem… 

---

Przepraszam! Strasznie długo zbierałam się do opublikowania tego rozdziału. Nareszcie udało mi się to. Oceniajcie, opiniujcie, komentujcie. Pozdrawiam :)